6 Μύθοι Για Τις Φοιτητικές Εκλογές!

Λίγος καιρός απομένει, μέχρι να στηθούν ξανά οι κάλπες των φοιτητικών εκλογών. Πριν κάποιες μέρες ξεκίνησε  και επίσημα η «προεκλογική περίοδος» στα πανεπιστήμια.  Η αποχή θα είναι μεγάλη και οι λόγοι πολλοί. Παρακάτω ακολουθούν 6 δικαιολογίες που συνήθως επικαλούνται οι φοιτητές και στις οποίες δίνεται απάντηση.

Πρώτος μύθος: Δεν υπάρχει λόγος να ψηφίσω στις φοιτητικές εκλογές, αφού δεν έχουν καμία σημασία και αποτελούν απλά καταμέτρηση των δυνάμεων των κομμάτων στα πανεπιστήμια.

Η παραπάνω άποψη υποδηλώνει απουσία ενημέρωσης για τον τρόπο λειτουργίας του πανεπιστημίου και άγνοια για τη δύναμη που έχουμε με την ψήφο μας. Μέσω των φοιτητικών εκλογών εκλέγονται οι εκπρόσωποι των φοιτητών στο διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου αλλά και οι εκπρόσωποι μας στα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου. Ο φοιτητικός σύλλογος και οι εκπρόσωποι  φοιτητών μεσολαβούν στους καθηγητές και στα όργανα του πανεπιστημίου ώστε να προωθήσουν συλλογικά τα συμφέροντα μας. Όπως γίνεται αντιληπτό σε αφορά άμεσα ποια άτομα θα σε εκπροσωπούν και θα αποφασίζουν για σένα.

Δεύτερος μύθος: Όταν δεν πηγαίνω να ψηφίσω, γυρίζω την πλάτη στο κατάντημα και στη βρωμιά του πολιτικού κατεστημένου των κομματικών παρατάξεων.

Είναι μια συχνή δικαιολογία που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος για να επιχειρηματολογήσει υπέρ της δικής του αδιαφορίας. Κατακρίνει το σύστημα, τις σάπιες δομές του, το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου και συνδικαλισμού στα πανεπιστήμια και οδηγεί τους φοιτητές στην άρνηση και την αποχή. Αλήθεια, πόσο καθίσαμε να σκεφτούμε ότι με τη στάση αυτή όχι μόνο δεν βάλλουμε εναντίον του συστήματος, αλλά αντιθέτως το συντηρούμε και το τροφοδοτούμε ακόμη περισσότερο καθώς αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο στους κομματικούς, τους τυφλούς υποστηρικτές μιας εν τέλει μειοψηφίας, να αποφασίζει για μας χωρίς εμάς; Κρίνουμε λοιπόν το αποτέλεσμα με την πράξη αυτή και σχεδόν πάντα υπέρ του εκάστοτε νικητή.

Τρίτος μύθος: Και να πάω να ψηφίσω, δεν ξέρω τι θα ψηφίσω αφού όλοι είναι το ίδιο χάλια, δεν με εκφράζει κανείς.

Άλλη μια κλασική δικαιολογία που επικαλούνται οι φοιτητές όταν δεν ψηφίζουν. Είναι συνέχεια του προηγούμενου μύθου, με τη διαφορά ότι βάζει την καλή θέληση του φοιτητή να ψηφίσει, αλλά με απογοήτευση διαπιστώνει ότι δεν τον εκφράζει κανείς και δεν ψηφίζει κανέναν. Η απάντηση είναι απλή: Μίλησες με τους εκατοντάδες υποψηφίους; Απαίτησες να μάθεις το πρόγραμμα και τις θέσεις τους, τις προτάσεις και τα οράματά τους; Αν λοιπόν τα δικά σου οράματα είναι διαφορετικά, γιατί δεν κατεβαίνεις κι εσύ στις εκλογές μακριά από πολιτικά μαντριά, μέσω μιας ανεξάρτητης παράταξης;

Τέταρτος μύθος: Ό,τι και να ψηφίσω όλο οι ίδιοι βγαίνουν και δεν αλλάζει τίποτα. Άρα δεν πάω να ψηφίσω.

Αυτό κι αν είναι κακή δικαιολογία. Ας δώσω ένα αφελές παράδειγμα. Ξέρουμε όλοι ότι σίγουρα κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Παρόλα αυτά κάνουμε τόσες μα τόσες πράξεις, που δεν βγάζουν πουθενά αφού στο τέλος δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας και θα πεθάνουμε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα παρατήσουμε τη ζωή, τον αγώνα, την δημιουργία, τα οράματα επειδή είμαστε σίγουροι ότι θα πεθάνουμε; Το ίδιο συμβαίνει και στις εκλογές. Η εκλογική δύναμη είναι συγκεκριμένη. Έχουμε σκεφτεί πόση διαφορά θα είχαν τα αποτελέσματα, αν οι φοιτητές ήταν περισσότερο συνειδητοποιημένοι, πολιτικά ώριμοι και μορφωμένοι, μα πάνω απ’ όλα ενεργοί; Και δεν εννοώ αλλαγή στη βάση των παρατάξεων. Η αλλαγή θα επέλθει στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων και των κριτηρίων επιλογής του υποψηφίου που θα ψηφίσουμε.

Πέμπτος μύθος: Δεν με νοιάζει ποιος θα βγει, το ίδιο μου κάνει. Κοιτάω τη δουλειά μου και δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά γιατί είναι βρώμικα.

Μια δικαιολογία που με θυμώνει πολύ και δυστυχώς είναι ο βασικός λόγος που δεν πάει κάποιος φοιτητής να ψηφίσει, όσο και αν δεν το λέει ξεκάθαρα. Αν διαβάσουμε πίσω από τις λέξεις θα παρατηρήσουμε ότι ο φοιτητής στη συγκεκριμένη περίπτωση, παρουσιάζει την πολιτική ασθένεια των ημερών μας: τον σκληρό ατομικισμό και ωχαδερφισμό. Παρουσιάζει το ατομικό και ίδιον συμφέρον, ως το υπέρτατο αγαθό, με τον φοιτητή να δικαιολογείται λέγοντας: Να κάνω τη δουλειά μου, να περάσω καλά, να τελειώσω, να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου και να μην ασχοληθώ ποτέ με σας.

Βλέπουμε όμως πόσο αδιέξοδη είναι αυτή η πράξη και σκέψη στην καθημερινότητά μας. Με τον καθένα να κοιτά το Εγώ του, την ατομική του ευμάρεια, αδιαφορώντας για το γενικό καλό. Όλα όμως, καλώς ή κακώς, μας επηρεάζουν. Και όταν αποφεύγεις μια μάχη, στο τέλος σίγουρα θα τη δώσεις για κάποιο προσωπικό θέμα που σε αφορά και σε επηρεάζει στη ζωή σου αλλά θα είναι αργά και το αποτέλεσμα θα έχει κριθεί. Πόσες φορές δεν είδαμε οι φοιτητές μετά από μακροχρόνιες καταλήψεις να πηγαίνουν μαζικά να ψηφίσουν, όχι την καλύτερη παράταξη, αλλά αυτή που τους εκφράζει το συμφέρον, στη προκειμένη περίπτωση την παράταξη που είναι κατά της κατάληψης. Ο Περικλής, στην αρχαία Αθήνα, έλεγε πως ο απολίτικος άνθρωπος είναι άχρηστος. Και όντως έτσι είναι με μια διαφοροποίηση: δεν είναι μόνο άχρηστος, είναι και επικίνδυνος. Γιατί μπροστά στο ατομικό συμφέρον είναι ικανός να πατήσει επί πτωμάτων, να γίνει ηθικός αυτουργός μιας ανείπωτης παρακμής στα ελληνικά πανεπιστήμια και να συνεχίζει να παραμένει βουβός, κοιτάζοντας να σώσει το τομάρι του.

Και τι θα γίνει; Θα βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα; Το θέμα δεν είναι ποιος θα το κάνει, αλλά το ποιος θα το προσπαθήσει. Και σ’ αυτή την προσπάθεια είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε όλοι αλληλέγγυοι, ο καθένας απ’ το δικό του μετερίζι, προκειμένου να κάνουμε ένα βήμα μπροστά σαν οικογένεια, σαν πανεπιστημιακή κοινότητα, σαν κοινωνία, σαν πατρίδα.

Έκτος μύθος: Δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα. Καλά είμαστε και έτσι.

Υποκριτικός και ψευδής. Η απάντηση έρχεται αυθόρμητα: Βγάλε τότε το σκασμό και μην ξανατολμήσεις να κάνεις κριτική για τίποτα. Γιατί το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι οι άλλοι. Είσαι ΕΣΥ!

Διασκευή από άρθρο του Γιάννη Πήλιουρα